Na wat maanden doelloos gestruin door de binnenstraten van het prachtige Tilburg en het negeren van vrienden - die me op een bijna strijdlustige wijze iedere dag bleven bellen - was het moment daar om mezelf van de bank te hijsen. Ik mag dan altijd geroepen hebben dat mijn brede kijk op het leven mij zou helpen, mocht iets emotioneels gebeuren zoals het overlijden van een ouder. Nou, daar moet ik op terugkomen. Het overlijden van een ouders is opzich niet erg moeilijk. Dat is niets meer dan het uitzoeken van muziek, en BAAMM jonguhh, verbranden die handel. De laatste woorden van mijn eenvoudige vader waren: 'Gooi maar wat jonge jenever in dat infuus.' We lachte, gaven elkaar een kus en namen vervolgens afscheid. Wat ik niet wist is dat ik in de maanden daarna verdronk in muziek van Sigur Ros en me opsloot voor de buitenwereld. Het roken van fijne marijuana en het kijken van porno was een dagelijks terugkomend ritueel. Een periode van stilte en kant-en-klaar maaltijden. Om van te walgen. Tijdens de overgang naar het nieuwe jaar lag ik onder mijn hoofdkussen vuurwerk te luisteren en pinkte ik wat tranen weg. Afgelopen week sloeg ik een spijker in de muur en zag ik pap van achter glas de kamer inkijken. Sigur Ross verving ik door Beirut, porno heb voor dit leven afgezworen en ik lachte oprecht toen ik 'Dispicable Me' keek. It's so FLUFFAAYY!
De tamelijk zweverige lerares, mevrouw Van Giersbergen, liep langs de verschillende ezels waar haar nieuwe pupillen een poging deden een kegel, bol en vierkant van piepschuim op papier te schilderen. 'Wat belangrijk is bij schilderen is dat je een fantasie uit je hoofd op het papier zet,' gaf ze als tip tijdens de eerste les. Vanuit een hoek werkte ik in stilte aan mijn schilderij. 'Nou, je bent lekker bezig,' hoorde ik haar zeggen achter mijn linkerschouderblad. 'Wat maak je,' vroeg ze terwijl ze bedenkelijk naar mijn papier keek. 'Het heet Zero Tollerance,' begon ik. Een bos waar gouden nullen met puntmutsen een leven hebben zonder ambities. Een bos met appelbomen en gouden appels. The zeros just fuck, shit and die, that's how they live their life,' vertelde ik enthousiast. 'De cijfers die in kooien zitten zijn ten dode opgeschreven en de letters in kooien wacht hetzelfde noodlot,' ging ik verder toen ik opmerkte dat ze zonder enig respons wat verward naar het papier bleef kijken. De kleine dame met een soepjurk vol bloemen speelde wat met haar blonde strohaar en keek me aan alsof ik praatte als een metworst zonder vet. Ik probeerde haar nog te imponeren door Martin Luther King te quoten: "Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree." Ik maakte het tweede deel van deze prachtige woorden in stilte af. Ze was al doorgelopen naar de dame naast me. Ze hadden plezier en de wat oudere dame genaamd Joke vertelde dat haar geschilderde kegel op heel wat anders leek. Zero Tollerance zei ik in gedachte tegen mezelf, ik wilde horen of het echt zo dom klonk. Dat deed het wel een beetje. Ik besloot foto's te maken van het papier. Van Giersbergen keek me aan als Emma Sandys' A Medieval breaty.
De foto's lagen bij vriend Frank op tafel. Terwijl ik naar de foto's keek probeerde ik hem te overtuigen van mijn creatieve werk en terwijl hij een fles port opende mompelde hij begrijpend. 'Ik vind het prachtig,' en hij gaf een kus op mijn wang. 'Zoek een man met wat geld zodat je je leven kunt slijten met het maken van schilderijen die je zelfs aan de straatstenen niet kwijtraakt,' zei hij. 'Vincent van Gogh,' beet ik van me af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten