Gasleiding

Godverdomme toch. Val ik deze morgen toch bijna in een heel diep gat toen ik aan mijn dagelijkse fietstocht naar mijn werk wilde beginnen. Er worden nieuwe gasleidingen bij mij voor de deur in de grond aangebracht, blijkt. Het is dat een lange viezige man met een modderig ..tuinpak me waarschuwde, anders had ik zeker wat gebroken na een val. Hij lachte. Ik zei niets. Eigenlijk heb ik weinig gezegd nadat ik een paar weken geleden de crematie van mijn vader bezocht. Vaak zat ik thuis wijn te drinken zonder vrienden om me heen om me te troosten. Ik sloot me liever op in een stil en koud huis om weg te dromen in gedachtes over mijn vader. Of ik bezocht mijn moeder; mijn alles. De eerste paar weken had ze veel familieleden om haar heen die een kop koffie kwamen drinken om vervolgens hun gezicht voor een volgende veertig jaar niet te laten zien. Van een afstandje hield ik dan moeder in de gaten, en soms, als het nodig was, vertelde ik iets over het gebeuren om het gesprek een minder beladen kant op te laten gaan. Mijn moeder heeft me onlangs daarvoor bedankt. "Dat sentimentele geneuzel na een afscheid wat prachtig is geweest," zei ze er snel achteraan. Gisteren gaf mijn moeder me een foto van vader waarop hij midden dertig oogt, maar volgens smam is hij daar vijfentwintig. Hij hangt nu aan een muur in mijn salon, met een rechthoek van grenen om hem heen. Ik vroeg me af wanneer ik mijn inspiratie weer eens zou voelen. Het duurt, en het duurt. Het is saai. Is dat saaie juist mooi? Of fijn? Het voelt niet fijn. Is dat raar? Of is het misschien raar dat ik dat raar vind?

Toen ik vanmiddag naar mijn voordeur fietste zag de gasleidinglegger mij weer. "Dé doede gij verdomme goed, zo halve daoge wereke," en hij schommelde speels wat op zijn benen van links naar rechts om een reactie van mij uit te lokken. "Lust u een mok koffie," vroeg ik omdat ik vind dat dit hoort. "Dat lusten wij wel," zei hij terwijl hij achterom naar zijn collega's keek. Ik ben naar binnen gelopen, heb voor mezelf een vol glas pinot gris uit de Mendoza valley ingeschonken en liet de koffie in het koffieblik voor wat het was.

Ik las scéne 14 uit het boek van Erato. Toen ik de naam Frida zag staan dacht ik aan de muziek van Frida Boccara die tijdens de dienst door de ruimte galmde. Cent mille chansons rien qu'à nous. Cent mille horizons devant nous. Partagés de bonheur.

Spap dood. Nieuwe gasleidingen. Herfst.
En ietsiepietsie inspiratie.



The Corrs - Radio