Ik kwam Pim tegen

Damn Erik, you look like shit. (In een baggybroek vol tapasvlekken, een geel T-shirt met een taxi erop, een baard van 5 dagen, de rest van mijn gezicht vol rode vlekken caught during a kissing marathon of 10 hours, een Turkse pizza die ik eerder had gekocht en ik thuis op ging warmen en mijn 19 jarige dude)

Damn Pim, you look good. (Hair nice in a knot, shaved, looking all fresh and hawt in a vintage sweater, strutting on central station in some classic Adidas)

Hij vertelde over zijn nieuwe deeltijd studie waar hij het eerste jaar van afrond over een maandje, het huis wat hij heeft gekocht met zijn vriendin en dat het zo fantastisch met hem gaat. Hij maakte het verhaal iets minder aantrekkelijk door te vertellen dat hij ging backpacken door één of ander Aziatisch land. Ik vertelde over mijn nieuwe deeltijd studie waar ik nog aan moet beginnen, mijn werk, en over de 3D film My Bloody Valentine die ik de dag ervoor in de bioscoop had gezien (zoenen met een 3D bril op, who did that). Oja, en ik vergat mijn man voor te stellen, ook lekker ongeïnteresseerd.

Je hebt bekenden waarvan je weet dat je elkaar erg graag mag maar waarmee je nooit afspreekt omdat je beide druk bent. Dit soort bekenden maken het beste in mij los. Je praat en luistert verder met ze waar je de vorige keer bent gestopt. Bumping into deze bekenden is een goed moment om even stil te staan en te kijken hoe je zelf in het leven staat. En nadat ik Pim tegen ben gekomen, in my zombie look, I knew.

Begonnen met een verkeerde studie en naar 2 maanden weer gestopt. Ontslagen en een nieuwe baan gevonden. Na jaren vrijgezel een nieuwe jongen leren kennen maar om een begrijpelijke reden mijn nachtelijke escapade van enkele weken geleden niet uit mijn kop kunnen krijgen. 2 familieleden en 1 jonge vriendin begraven.

Ja, onrustige maanden waren het.
Time to step up my game!

David Fonseca - Kiss me, oh kiss me