Deze morgen was het stil toen ik wakker werd. Normaliter staat Priscilla voor mijn slaapkamerdeur, pikt en knabbelt ze er wat tegen en krijst ze op hoog volume om me uit bed te krijgen. Een soort haan als het ware. Deze morgen snelde ik de huiskamer in omdat ik opmerkte dat ik me verslapen had. Daar zat ze, stil op de grond. Ik pakte haar op mijn hand en ze ging tegen mijn vingers liggen. Ik liep wat onrustig te mienemienemiene (dat zeg ik als ik niet weet wat ik moet doen) en besloot na twintig minuten ijsberen om haar op mijn bed te leggen. Drie spreien, een dekbed en vijf kussen lagen in een cirkel op het bed met in het midden een kleine tra waar mijn vriendin in lag te rusten (lees: dood te gaan). Ik kon pas om half twee naar de dierenarts en om één uur aaide ik haar buikje, maar ik zag het al, ze was dood.
Ik had zeven jaar geleden een mooie kooi gekocht voor haar maar daar heeft ze nooit in gezeten. Het was haar huis, en de kooi stond er als decoratie. Ik bewaarde zakken met vogelzaad in de kooi. Drinken deed ze alleen uit een ittala kom. Als ik vrolijk was danste ze met me mee, als ik verdrietig was riep ze kut. Mijn woning was van haar en ik mocht bij haar wonen.
3 opmerkingen:
Ik leef met je mee gecondoleerd!
Gosh, wat vreselijk akelig! Gecondoleerd
Heel triest Erik.
Een reactie posten