Milady de Winter

Daar lag ik dan in een hoek van de gang. Een Buddha Cheese in de ene hand, een fles martini in de andere. Ik was verdoofd en kon alleen nog voor me uit staren met het gezicht van Toon op mijn netvlies gedrukt. Het gezicht achter zijn krullen, waaiend in de wind toen hij me vroeg hoe lang ik niet meer verliefd op hem was.

De afgelopen nacht had ik twee uur geslapen en ik had besloten om in de ochtend, na het schrijven van mijn brief aan hem, een wandeling te maken en te ontbijten in de stad. In een rustige kroeg las een stuk in de krant over een meisje dat 18 jaar vermist werdt en ineens bij haar moeder aan de deur stond toen de serveerster me een tosti kaas en een jus d'orange bracht. Ik vroeg haar op een niet fijne manier of het teveel moeite was om me er bestek bij te geven en met opgetrokken wenkbrauwen vervolgde de serveerster haar route. Ik keek naar buiten en zag mijn niet stralende gezicht. Er rolde een traan over mijn wang en duwde mijn tanden stevig op elkaar om mijn emoties onder controle te houden. Ik kan dat niet hé, kalm blijven. Ik vroeg mezelf kort af wat ik in het centrum van de stad deed en waarom ik niet met een stapel horrorfilms mijn dagen voorbij liet gaan. Ik denk dat het de serveerster was die haar hand op mijn schouder legde want toen ik wat later mijn krant weer pakte lag er bestek. Ik heb haar 5 euro fooi gegeven en de tosti niet aangeraakt.

Maar daar lag ik dus. In de gang. Feeling like a bitch. Ik heb uitgebreid gesproken met mijn vrienden en met mijn moeder. 'Hij was zo vreselijk lief mam,' zei ik hoor in de hoop dat ze zou zeggen dat ik het toch verkeerd had. 'Ja,' was alles wat ze zei. 'Dat kennen we niet zo goed hé jongen,' vervolgde ze terwijl ik wederom mijn kiezen liet knarsen over elkaar. Alle mensen in mijn omgeving met hun goede bedoelingen, dacht ik. Het is fijn maar ik merkte dat het me niets deed. Ik keek naar het boek van Alexandre Desplat. 'Erik, hoe kan het nou dat je de drie Musketiers nog nooit hebt gezien, dat kan niet,' hoorde ik hem nog zeggen. Ik voelde me leeg. Ik hoorde iemand kloppen op de voordeur.

'Dag buum,' zei de onderbuurman. Met een gitaar en een tas van de Albert Heijn in zijn handen stond hij te wachten tot ik hem binnen liet. 'Ik ben erg moe, ik kan niet kletsen nu,' zei ik hem maar hij negeerde me. 'Ga jij maar martini drinken op de bank en dan zal ik voor je koken, je moet wat eten.' Enige tijd later trok hij me van de bank en nam me mee naar mijn balkon. Daar stonden twee borden klaar. Schol, een salade met walgelijk lekkere dressing en wat schelpen van deeg gevuld met vis. Een vogel floot en terwijl ik hem zocht in de boom naast het balkon, en genoot van een heerlijke maaltijd vroeg ik de buurman of ik ooit nog zou lachen. Hij zei dat dit zou gebeuren als iets echt grappig is. Een kleine glimlach verscheen al op mijn gezicht want ik bedacht me dat ik hem way to much Sex and the City heb laten kijken. In de avond rookte ik een joint om me te verdoven en hij speelde gitaar voor me. Hij speelde een lied wat hij ooit voor zijn toenmalige vriendin had geschreven. Ik vroeg hem of ik ooit nog zou meemaken dat er iemand is die telkens weer het station uit komt rennen en zich in mijn armen stort, uit blijdschap me te zien.

Nu is het zondag. Ik heb een uur gedouched en nu geen flauw idee wat ik moet doen, los van mijn drie nieuwe Steven Seagal films die ik vanmiddag ga kijken (woo hoo). Normaal gesproken zou ik een gek ontbijt maken (avocado, chips, augurken en pannenkoeken) en met Toon de halve dag lezen en kroelen in bed. Toon zal tegen het eind van de middag zijn wekelijkse Supernatural avond hebben met een vriend en dingen gaan verder zoals het was. Zoals het is. Ik heb de juiste beslissing genomen met Toon maar ik mis hem sinds ik hem zag weglopen op het perron in Nijmegen. Hij keek nog één keer om.

Mijn Zweeds buurmeisje kwam me net een boterham met leverworst brengen en vroeg me waarom ik zo verdrietig was. Ik vertelde haar dat ik wat was kwijtgeraakt. De buurman knipoogde naar me en nam haar bij de hand het trappenhuis naar beneden om te gaan rolschaatsen. De dunne muren hadden waarschijnlijk mijn verdriet doorgelaten.



Antony & The Johnsons - Crackagen