Tijd voor een pilsje en een kipbucket

Wat fijn en kalm begon eindigde dansend en dronken. Deze morgen werd ik om 10:00 wakker. Ik opende mijn ogen, bleef stil liggen en vroeg me af welke dag het was en waarom ik me zo beroerd voelde. Nadat ik 40 minuten tegen de douchemuur had gehangen en mezelf getrakteerd had op een Pentavitin maskertje besefte ik dat ik een nieuwe bril moest kopen. De rand van mijn bril is te klein voor de wallen en ik heb een erg grote nerdy bril gezien met dikke zwarte rand that screamed Erik. Een smeertip van Erik: Sperti op de wallen smeren. Goed, mister freshman was ready to roll na een zoethout thee en een kommetje muesly met sojamelk (which is terrible to drink by the way). De gedachte mezelf ziek te melden spookte wat door mijn hoofd, zeker toen ik mijn send items van de avond ervoor kort bekeek en concludeerde dat ik misschien wat minder moet drinken. Het voornemen te nippen van wijn verdwijnt meestal na twee glazen, wat is dat toch.

Deze middag heb ik twee potjes met knakworsten op. Een halve pot mosterd, wat broodjes en warme knakworsten. Dat leek me een goed plan, de perfecte snack na een avond doorhalen. Helaas voelt mijn lichaam zich op dit moment niet zo prettig. Ik boer om de minuut wat knakworstlucht op en dit laat me walgen van mezelf. Ik weet niet wat ik moet doen, ben vervelend en moe. Ik heb twee opties voor deze zwoele avond. Optie 1 is het halen van een rode broek bij de H&M om vervolgens via de KFC naar huis te fietsen om Sunset Boulevard te bekijken terwijl ik geniet van een bucket kip. Optie 2 is het halen van een rode broek bij de H&M om vervolgens plaats te nemen op een terrasstoel bij café Stoffel met prettige gestoord publiek zoals Vicky, Jochem en Margriet. Life is so hard.

Tijd voor een pilsje.

Jill Scott - Golden