Terwijl ik nadenk of ik 12 of 18 bitterballen wil vraagt mijn tafelgenoot me wat ik van Nederland vind. Zomaar. Uit het niets. We hebben het over mijn haar en waarom het zo droog is de laatste tijd en dan ineens die vraag. Ik keek hem ietswat verbaast aan. Deze opkomende vriend met wie ik gesprekken heb over liefde, films en muziek stelt aan mij deze vervelende vraag. We hebben het over mijn haar, zeg ik ietswat ondeugend. Hij glimlacht een beetje en kijkt een paar seconden naar buiten. Dan kijkt hij mij weer aan. Echt Erik, wat vind je er van? We drinken ons bier. Beide zijn we stil en denken we wat. Dan lachen we. Volgende keer Erik, volgende keer, zegt hij terwijl hij een bitterbal in zijn mond stopt en me een vette knipoog geeft. Ietswat onnozol vraag ik hem of hij weet wat er allemaal in die ballen gestopt word. Terwijl hij zijn bal wegdrinkt wenkt hij de serveerster. Twee beugels en een vol bordje ballen. 18. Als ik een paar uur later naar huis wandel bemerk ik de boze gezichten van voorbij komende wandelaars. Ik besluit de ching-a-ling remix maar eens hard mee te zingen op mijn weg naar de Dönör shop. Wat ik in ieder geval van Nederland vind is dat moeder natuur ons aan het pesten is. Ineens is daar de zon en loop ik trots met mijn Drykorn jas te paraderen op straat om vervolgens te worden aangevallen door hagelstenen zo groot als golfballen en ik gillend om een bushok schreeuw. Ook ben ik het niet eens met de manier waarop wij ons onderwijs bekleden. En de zorg. Dat is gewoon van de domme. Verder vind ik het wel prima hier. Ik lach om jonge moeders met korte geverfde kapsels aan een kassa bij de Albert Heijn. Als een bezetene scheuren ze de verpakking van het cadeautje af, om vervolgens teleurgesteld de 37e smurfin in hun Pucca tas te stoppen. Ik lach ook om de film van onze Geert. Wat moeten we daar nu mee. We roepen allemaal hoe slecht het is wat hij doet maar als je iemand vraagt iets over de islam te vertellen weet niemand er iets over. Fuck it, de gemiddelde Nederlander weet niet eens het verschil tussen een boerka en een chador. Ik denk dat het beter is dat Geert vandaag een kogel in zijn kop krijgt. Beter dan morgen. Laten we maar weer de draad oppakken denk ik dan. Misschien makkelijk, maar toch. Het gaat toch gebeuren. En wat voor geloof ook; iets wat zo machtig is en waar doden bij vallen keur ik altijd af. Wat voor geloof ook. Geloof moet de wereld beteren en dat doet het nu niet. Dan houden we alleen hoop over straks. En blues. En ja, ook ik zal een pruik opzetten en overtuigend I am sorry zeggen. Dit alleen om een steentje bij te dragen aan de rust die we zoeken in ons land. Wij lopen ook in Che Guevara t-shirts rond. Ook zoiets. Wij hebben respect voor onze "vriend" lijkt het zo. En dat mag. Maar om dan met een t-shirt van iemand rond te lopen die een bloedbad veroorzaakt heeft gaat mij iets te ver. Een land waar mensen luisteren naar een liedje van een konijntje en niet meer weten wie Liesbeth List is. Dat is Nederland. In Nederland gaat het er om hoe intelligent je bent maar ga eens op een universiteit aan een rechtenstudent vragen wanneer de eerste wereldoorlog uitbrak en velen zullen zich ietswat opgelaten voelen omdat ze twijfelen aan hun antwoord. 1909 toch? Als laatste wil ik nog kwijt dat wij Nederlanders vreselijk aan het zeiken zijn. Kijk naar mij. Ik draag natuurlijk mijn steentje bij. Mijn moeder vind dat konijntjes lied helemaal geweldig. En als ik dan vraag waarom ze dat vind zegt ze dat ze het knap vind dat iemand zoiets tot een hit kan maken. En daar is dan ook weer over te spreken. En het is natuurlijk niet erg dat we razend enthousiast zijn als we lezen dat de Spa fruit tijdens de prijzenoorlog van supermarkten in prijs word verlaagd, nee, zolang we maar stilzwijgend overswitchen naar een ander kanaal als we zien dat Nederlandse vlaggen in de fik worden gestoken. We zeiken ook over de politiek. Dat deze personen allemaal zo in the picture willen staan met hun interviews in blad en krant. Volgens mij zijn wij diegene geweest die zo graag mee wilden praten en gezellig met z'n allen naar de soundmixshow zaten te kijken enkele jaren geleden. Maar genoeg negativiteit. We mogen dan in een land leven waar bijna alles zo nep is als de blik van Matthijs van Nieuwkerk, we hebben natuurlijk ook fijne dingen. We hebben nog steeds een vrij land en kunnen doen en laten wat we willen. We roken niet meer binnen maar wat maakt het uit. Volle coffeeshops staan straks lekker op straat te blowen. Tijdens mijn wandeling heb ik enkele bosjes bloemen gekocht. Dat doe ik zo af en toe. 4 van de 5 bosjes heb ik afgegeven aan voorbij komende moeders. Ik kreeg een glimlach op hun gezicht. Dat is prettig. Ik vind het ook prettig dat de dönör man mij vriend noemt ook al komt dat waarschijnlijk alleen omdat ik hem met u aanspreek. Verder heb ik niet echt iets positiefs over Nederland te vertellen. Zijn er nu echt dingen waar we trots op moeten zijn? Op Peter R. de Vries? Die een jongen te grazen neemt welke ons vervolgens doet shockeren door zijn uitspraken? Waarbij we onszelf niet afvragen of Joran misschien een voorbeeld is van hoe de jeugd daar is tegenwoordig? Nee. Het is vervelend voor de ouders. En dat is het zeker. Het is ook vervelend dat deze ouders nu weten dat hun dochter lief op een bar kruipt om een jongen te versieren en zich helemaal volgooit met sterke drank en wie weet wat nog meer zodat ze stikt in haar eigen doen en laten. Die Joran moet niet de cel in, die moet opgevoed worden. Los van al dit bovenstaande ben ik natuurlijk ook een zeikerd. Maar ik ga scrabble spelen met de oudere in het bejaardentehuis hier vlakbij. Dat is ook een steentje bijdragen denk ik dan. Maar vandaag niet. Vandaag moet het hoofd leeg. Vandaag ga ik met een flesje 'the Ned' uit New Zealand helemaal uit mijn bol op de remix. Buiten. In een park. Met mijn gekleurde vrienden. Seriooouussss Meeeeeennnn