Licht stoned van de HG schimmel-, vocht-, & weerplekkenreiniger stond ik op een keukentrapje met een verfkwast in mijn handen. Terwijl ik op een stuk badkamermuur de schimmel dood hoorde gaan tijdens een hardnekkig verwerkingsproces dat het chemisch middeltje teweegbracht verfde ik een schoon stuk muur met de JO2070 uit de ‘Ambiance a la Carte’ collectie. Mijn wang was mintgroen, mijn handen en ook de grond had ook enkele spatjes mint opgevangen. Ik voelde me goed. Druk in de weer met verven laat me genieten. Een Domino’s pizza was besteld en een vochtdruppel liep langs een flesje ‘De Koninck’ dat mijn wasmachine versierde. Ik geniet van de geur van verf in mijn flat. Het is de geur van vernieuwing, creativiteit. Ik verdrink in verf en alles wat daar bij komt kijken. Schilderen. Schrijven. Intens. I paint my own reality. The only thing I know is that I paint because I need to, and I paint whatever passes through my head without any other consideration. Frida Kahlo. Terwijl ik druk in de weer was met het pimpen van mijn Queen Elizabeth badkamermuren liet mijn mobiele telefoon me horen dat er iemand aan me dacht. Ik besloot een pauze in te lassen en terwijl ik mijn balkon betrad las ik de sms die de titel van deze blog verklaard. Ik was er stil van. Het mobiele nummer begon met 43, had een 6, een 7 en een 1 in het nummer en mijn hart begon sneller te kloppen. Het is Erato. Het moest wel. Het is Erato. Dus ik begon weer te malen. Oké, ik wist dat mijn mails naar hem té beladen woorden bevatte om zelfs één simpele minuut aandacht aan te besteden en dat ik ‘A fine frenzy’ als afsluiter gebruikte is niet echt mijn sterkste zet geweest maar dat deze gemailde brieven zijn vruchten af zouden werpen terwijl hij het zo fantastisch leuk heeft met zijn nieuwe aanwinst (eating fries in Antwerpen is so bourgeois), verbaasde me toch. Telefoongesprekken met vriend Frank volgde. Ook vriendin Dinja en ik besproken het uit het niets ontvangen bericht en ik schoot langzaam maar zeker terug in mijn oude patroon van extreme gevoelens. De muze. There he was again. Using his creative fingers to send me a text gave me an overwhelming feeling of joy. A feeling of agitation wich made me almost gag again. Ik denk dat ik 8 flesjes bier in mijn lijf goot in pakweg 30 minuten.
And then I received another text. From the same number.
O, ik ben het btw. Uw Griekse schone; Vicky. Poes Jupiler heeft godverdomme aan mijn simcard liggen knauwen. Ik gebruik nu een Nokia N73 en ik ken niemand anders die oude toestellen zo begrijpt als jij, so I need help. Call me back now.
I’m on my way to her now. Frank and Dinja called me back again because they thought it was so hilarious. ‘Drown yourself into a depressing again,’ they said and laughed about it. I also laughed. But imma spit the Greek proud outta her face when she opens the front door. That bitch.
And to give my sickness some more shape: I listened to ‘Only the Rain’ preformed by the ‘Dolly Dots’. I think I want to hang myself. Moron.
2 opmerkingen:
Good busy Ericsson! You got a new follower!
Hilarisch stukje!
BTW: Only the rain vind ik een erg goed nummer van de dots.
Een reactie posten