Ik. Ja. Ik. Ik vind het niet zo boeiend waar mijn collega's de hele dag over brabbelen. Ik luister niet zo vaak naar de verhalen waar ze de dag mee vol babbelen. Ik knik af en toe vriendelijk, ik glimlach naar ze en als ik niet naar ze heb geluisterd of ik vind het onderwerp kut gooi ik een grof woord in de groep waarmee ik alle aandacht naar mij toe trek in plaats van naar een collega die uitlegt hoe je een kind van drie het beste op een pot kunt laten schijten of verteld waarin een injectienaald verkeerd was ingebracht tijdens een wekelijks bezoek aan het ziekenhuis. Zoals vandaag. Om 15:00. Een gevoel van verveling bekroop me dus ik besloot extreem aanwezig te zijn. Theatraal. Over de top. Het onderwerp ging klaarblijkelijk over charmes want mijn uiterst correcte - en voorbeeld - maar katachtige ram van een teamleider besloot mij met de neus op de feiten te drukken. 'Praat jij er maar overheen mannetje, sinds een jaar begin jij ook goed af te takelen. Die stoere praatjes van je verkoop je niet meer.' Ik nam haar woorden in me op en bleef haar, en de grond, wat bevreemd aankijken. Ze kneep haar oogjes ietsjes samen en glimlachte onopvallend valsig. 'Denk daar maar eens over na, jij zogenaamde Casanova,' voegde ze aan haar boodschap toe om deze wat meer kracht bij te zetten. Zoals ik al eerder zei: kittig rammetje (so spirited).
Toen ik thuis kwam na een dag hard werken liep ik meteen naar de badkamer om mezelf in de spiegel te bekijken. Ik bekeek mezelf grondig. Mijn haar. Mijn gezicht. Ik trok vervolgens mijn trui uit en bekeek mijn bovenlichaam. En ik zag het. Ik schrok een beetje moet ik zeggen. Ze had namelijk gelijk. Ja, gelijk. Ik zag er niet meer zo jong uit als een jaar geleden. Ik was geen twintiger meer die automatisch hitsig oogt. Een twintiger die zonder te douchen en gewoon zijn haar wild haar laat zijn de straat kan overheersen en met alles wat er rondloopt kan flirten. Ik krijg tietjes zag ik. Mijn haar word dunner - wat overigens niet zo erg is want mijn krullen komen langzaam terug waardoor ik naarmate de jaren op Jan Wolkers zal gaan lijken - de wallen komen boven en onder de dikke rand van mijn bril uit en er groeien haren op plaatsen waar ik nooit eerder haar heb zien groeien.
Jullie begrijpen dat ik me aanstel. Ik stel me altijd aan. Een clown als het ware. Maar toch; een bezoek aan de spiegel is iets waar ik me ieder jaar na Carnaval toe zet, als de vogels weer gaan fluiten. Ik bekijk dan de schade die de nare maanden november (slachtmaand), december (wintermaand) en januari (louwmaand) hebben aangericht en ik besef dan dat het tijd is om drastische maatregelen te nemen.
Juist. Klaarmaken voor de mooie maanden van het jaar. Mei (bloeimaand) en juni (zomermaand). Sporten. Pimpen. Aanschaffen van mooie hebbedingen om de snoepwinkel op straat weer vol zelfvertrouwen toe te lachen. Op Mundial. Op Oerol. Bij de bakker op zaterdagmorgen. En ik begin dit jaar de wallen onder mijn ogen aandacht te geven. Een tube sperti en een bezoek aan een fijne opticiën zijn het resultaat.
Ik begin morgen. Volbeat in 013. Brute mannen vragen om bruut geflirt.
Kom je ook? Ga je mee buiten spelen, Mickey?
Justin Timberlake - Sexy Back
1 opmerking:
Ik meld me aan voor Oeral!!!
Een reactie posten