Aangeschoten warhoofd kust nuchtere man

Frank: Kom je gedag zeggen tegen mijn stijlvolle kerstboom? Vandaag tuig ik deze af.
Erik: Walg jij ook zo van Frans Bauer en dat wijf uit de reclames van de Nederlandse Energie Maatschappij? Eten met de mond dicht leerde mijn moeder me.
Frank: Ik kijk geen televisie Erik, Kom je langs?
Erik: Ik pak zo de trein, uurtje of 14:00 zo?
Frank: Gezelligheid.
Erik: Gezelligheid.

Het stonk in de trein. Bloemkool met een snufje gember kwam ik tot de conclusie toen ik Eindhoven Beukenlaan al was gepasseerd. Erg naar. Ik verheugde me op een middag doorbrengen met vriend Frank. Ik had op het station van Tilburg al een Turkse deegrol naar binnen gewerkt voor een goede bodem; de middagen in de Lichtstad gaan gepaard met de nodige Lindemannen dus ik bereidde me voor.

Voordat ik mezelf door de NS naar Eindhoven liet rijden fietste ik met een kleine omweg langs Harrie. Ook al hadden we die bewuste avond liters alcohol naar binnen gegoten, ik had onze ontmoeting tijdens het zuipfestijn in de vroege uren van de eerste dag in 2010 nog "vers" in het geheugen liggen. Dus besloot ik een vriendelijk kaartje in zijn brievenbus te doen. Toen ik op de eerste dag van 2010 naast hem wakker werd zei ik hem dat zijn muren erg Ennio Morricone voelden. Hij keek me vreemd aan dus een kleine toelichting leek me wel op zijn plaats. Op het kaartje had ik 'Ennio Morricone - Un Altro Mare' geschreven. En natuurlijk mijn telefoonnummer voor als hij het leuk zou vinden me eens te bellen voor een flesje Keizerskroon Oud Bruin, of iets.

During sippin’ too much Chardonnay-Sauvignon:



Tweettweet tweettweet Es-Em-Mes

Ladderzat waren we toen we elkaar leerde kennen in de kroeg.. maar ik was gelukkig nog helder genoeg om je achterna te lopen toen je ineens wegliep. Brak waren we op het moment dat we afscheid namen bij mijn voordeur .. maar jij was gelukkig nog actief genoeg om te onthouden waar ik woon nadat ik je zonder mijn nummer te geven weg liet gaan. En nu zit ik, geheel zonder last te hebben van door alcohol gedreven verschijnselen, op de bank met Ennio Morricone op mijn laptop. Bijzonder hoor. En zo blijkt maar weer eens dat het leven ook in alle nuchterheid soms zomaar een geluksmoment oplevert. Dank je wel. En nu zal ik eindigen met te zeggen op nieuwjaarsdag: ‘waarom eenmalig als we beide geen bezwaar hebben tegen het vervolg? Toch? Kus! Harrie.

Frank: Jezus, wat overdreven.
Erik: Beetje veel, maar wel lief.
Frank: Lief, lief, lief.
Erik: Whatevs
Frank: Don't go all psycho stalker on him now. Take a chillpill!
Erik: jajajaja.

Toen ik, redelijk aangeschoten, weer in mijn hometown arriveerde fietste ik langs zijn huis. In de trein hadden we gesmst en zijn smsjes lazen vriendelijk en in al zijn nuchterheid een tikkeltje speels. Ik twijfelde geen moment om wederom aan zijn deur te staan. Er hing een briefje aan de deur dat zijn bel kapot was dus ik klopte subtiel op het raam. Hij schrok kort toen hij mij zag maar glimlachte vrijwel onmiddellijk en keek vervolgens verlegen naar de grond. ‘Je hebt gedronken hé kerel, ik zie het aan je ogen,’ zei hij plagend. Ik zei niets. Ik zoende hem. Hij liet zich zoenen. Ik liet hem vervolgens staan aan zijn voordeur en fietste naar huis. Ik glunderde. Loves.

Ennio Morricone - Un Altro Mare