Wankerman

Het is een tijd geleden dat ik mezelf een dag rust moest geven om even op adem te komen. De mensen die mij kennen weten dat ik dag in en dag uit aan het rennen ben en bezig ben met teveel dingen tegelijk. Vandaag is tot nu toe een dag geweest dat ik even met niets bezig moest zijn. Ik begin met gisterenavond, zo rond de klok van zes. Ik had een kennis op bezoek. De vuurzee aan en het aantrekken van negativiteit in haar verhalen was zo onaantrekkelijk en onnodig dat ik mezelf moed moest indrinken om nog verder naar haar te luisteren. Ik zag haar lippen op en neer bewegen en ik voelde de walging in mijn lijf alsmaar meer schreeuwen, ik besloot de avond binnen een kwartier af te sluiten (ja, leuk, we bellen weer, ja, leuk, daaaag). Naast mij lag mijn prachtige nieuwe maar onhandige LG telefoon en onopvallend stuurde ik, na enige overweging, de tekst sos10 naar toets 5 en 10 minuten later rinkelde mijn telefoon.

Erik: Met Erik.
Vicky: Wat?
Erik: Hoezo, wat is er dan?
Vicky: Heb jij vervelend bezoek?
Erik: Jezus, gisterenavond?
Vicky: Ja. Bloedend. Eerste hulp.
Erik: Ik kom er meteen aan.
Vicky: Neem een pakje stuif voor me mee en mijn Mandela boek.

Ik vertelde mijn visite dat mijn vriendin iets te diep had liggen penetreren (bloedend, eerste hulp.. why did I say that) en dat ik meteen naar haar toe moest om haar te voorzien van een knuffel en een vriendelijk woord. Ze begreep het meteen, ze had immers ook al in zes verschillende bedden gelegen afgelopen half jaar, en oh, wat was ze verdrietig. Ik was een goede vriend, vergat ze nog te zeggen (er was uiteindelijk nog plaats voor twee druppels in mijn emmer)

Ik besloot bij mijn hulplijn een pakje sigaretten af te geven. Ze deed de deur open, gekleed alsof ze later naar een vijf sterren restaurant ging om te dineren. Ze liep naar binnen en ze vroeg me of ik bleef eten, ze had een Griekse ovenschotel gemaakt (aardappels en kip en citroen, met salade en als toetje taart). De keuken zag eruit als een keuken bij een keukenboer en ik vroeg me kort af hoe dat mogelijk was. ‘Wat heb je gezegd wat er mis met me is,’ vroeg ze kalm terwijl ze een sigaret opstak. ‘Ik vertelde dat je buikgriep hebt van die gehaktstaaf van gisterennacht,’ en ik bukte om in de oven te kijken. ‘Ik denk dat je wel wat anders gezegd zult hebben,’ en ik voelde haar ogen in mijn rug prikken (guess dirty minds think alike). Ik zei niets en ging aan tafel zitten. We aten wat, dronken een fijne Sauvignon uit de Errazuriz en kletsten over de fijne onderwerpen in het leven. Over wijlen Patrick Swayze en wat voor herinneringen we aan Dirty Dancing hebben bijvoorbeeld. Over het nieuwe seizoen van Americans Next Topmodel (cycle 13, en dat ik niet snap dat niemand ernaar kijkt) en we rekenden uit wat het me zou kosten als ik met de gehele familie naar een scherp, tikkeltje aandoenlijk en sexy toneelstuk zou gaan kijken binnenkort, als verassing. Na wat uurtjes babbelen fietste ik naar huis. Naar de bank.

De nieuwe opleiding waar ik mee ben begonnen, de nieuwe boeken en boekenwurm (Ron Arid, check!), de zon die zo veel heeft geschenen en me heeft laten feesten in parken, de oude vrienden die me even nodig hadden en de maagpijn van verliefdheid. Maar vooral Toon, die ik gelukkig en vervolgens ongelukkig heb gemaakt. En Githe, die in januari is overleden en waar ik dagelijks aan denk. En dan denk ik ook nog eens tot vervelends toe na over welke kleur ik mijn deur moet verven (huidige status: Verkeerswit).

Dus vroeg ik mijn buurman op de koffie en zei tegen hem dat hij best binnen mocht blowen, iets waar ik anders een gruwelijke hekel aan heb. Een kwartiertje later ging hij weer verder met het verzorgen van zijn zieke hond en hij liet een half sigaretje op de asbak liggen. Ik rook nu en luister naar Joni Mitchell. Need to calm myself the fuck down, ik ben nog steeds walgelijk verliefd. Weet je, die paradijsvogel heeft tijdens een gesprek in de nacht van enkele uren ineens zijn pik uit zijn broek gehaald om een ruksessie met me te houden. Love that in a man.

Oja, en natuurlijk drink ik. Een fles goedkope en ranzige Côtes du Rhône die ze op mijn werk als cadeau aanbieden aan medewerkers, als bedankje voor hun inzet.

Joss Stone - Mr Wankerman