Sweet Goodbyes
Gek op tulpen part 2

Vanuit de voorkamer kijk ik door de schuifdeuren naar de rechthoekige tafel aan de andere zijde van het huis. Zo onzichtbaar mogelijk probeer ik me op te stellen dus doe ik alsof ik wat op mijn laptop heb te doen voor het één of ander. Aan de tafel zit een groepje ouderen waaronder mijn vader. Ze praten wat, ze lachen wat en ze zijn er voor elkaar nu het nodig is. Hun zus Lenie (of Leny) is deze week overleden.

Tante Leen zoals ik haar ken, of zoals ze zelf liever had, tante Els. Goed heb ik haar niet gekend. Toen ze jong was is ze verhuist naar Den Haag en met een man gaan wonen die maar één oog bezit. In mijn pubertijd, of iets ervoor nog, is ze terug komen wonen in Tilburg en dat ging niet zonder een slag met het zwaard of een stoot van de lans. Verhalen gingen de rondte dat ze zich te goed voelde voor Tilburg, dat ze jaren lang niets van zich had laten horen en dat Els gebruikt werd omdat Leen zo boers klonk maar dat ze toch terug is gekomen naar tilburg, ik geloof door een scheiding met one eye sigarsmoker. Van die informatie die in je referentiekader vastgeplakt zit in een vies hoekje. De laatste 15 jaar was ze wel in mijn leven dus voelt ze als een echte tante. Een sjieke tante. Een sjieke tante met een textielhoofd. Sipping on martini maar wel zelf zult maken kind of woman. I like it.

Normaal gesproken zijn dit zaken die mijn ouders samen verwerken maar naarmate de jaren verstrijken, en het feit dat mijn vader met zijn 65 jaren jong de jongste uit een gezin van 7 is, veranderen de posities een beetje. Iedereen word toch een dagje ouder, niet alleen ikbenerik. Toen ik met vader gisteren op onze wekelijks terugkerende wandelroute door de winkelstraat liep, en hem bijna zag stikken in een stukje gehaktstaaf om vervolgens een uur te hoesten en te kitsen op een verlaten stukje binnenstad Tilburg, zag ik pas hoeveel verdriet mijn vader eigenlijk had. En ik kan je zeggen, dat soort gevoelens hakken er goed in bij een mens. Kijk, de dood is iets wat nu eenmaal bij het leven hoort, zoals koffie drinken. En poepen. Ik heb dan ook geen heftige verdrietaanvallen in dit soort situaties, nee, ik zuip een dag goed, luister en dans de hele dag op Shine (De hoge noten waren voor Gerard Joling bedoeld) en af en toe, op een regenachtige avond tijdens het tandenpoetsen voor het slapen gaan, een snikje, klinkend als een etende cavia. Nu was het anders. Arme vader zocht wat afleiding bij zijn zoon door even de stad in te vluchten en aangezien wij niet het pratende gezin zijn duurde het even voordat die euro viel. En toen ik het zag, toen brak ik.

Dus hier zit ik dan. Vanavond zal ik hem vanuit thuis eens bellen. Het is rood en het wordt steeds kleiner? Een kind met een scheermes!

Dit huis stinkt naar bloemkool en ik heb zin in een groot glas koude martini met een dun schijfje citroen. (Overigens heb ik martiniglazen gezien van Swarovski á 230 eurie. STOP ME!)

Fijn weekend. Enjoy.

Krezip - Sweet Goodbyes
Stomme Krezip! Ok, ik ga jullie ook missen. Het gaat jullie goed.