Mijn baby zegt hallo (+ dat ik 100 logjes heb gemaakt)

Op deze vrijdagmiddag lees ik op hyves dat mijn nicht Rosalie aan het surfen is op internet en ik bekijk mijn knappe achterneef. Verder kijk ik wat foto's van mensen onder het kopje vrienden. Niet bij de vrienden uit het dagelijks leven want dat vind ik saai, nee, het leven van die bekende van hier of daar. Terwijl ik warme lucht (de verwarming stond vanmorgen om onbekende redenen op 26) in mijn mok blaas en fantaseer over de smaak van een sigaret zie ik op meerdere hyvesplekjes dat er ware gezinnen zijn ontstaan. Fijne foto's van nieuwe gezinnetjes, blije badderende baby's en trotse twintigers overheersen in mijn vriendenlijst. Met mijn gezin gaat het ook goed, mocht u zich dit afvragen. Dit gezin bestaat welliswaar uit een parkiet die mijn huis onder poept en een knoflookteen die ik in een pot aarde heb geduwt met het idee een heuse knoflookboom te creëren, terwijl ik eigenlijk niet eens weet hoe knoflook groeit, maar toch, daar gaat het ook goed mee. Mijn parkiet Priscilla is een uur of vier geleden begonnen met zingen. Ze zingt graag voor mij als ik thuis ben en aangezien mevrouw dagelijks vroeg uit de veren is begint haar eerste couplet om 06:00. Voor mijn slaapkamerdeur. Het is wel mooi om te horen. Haar repertoire bestaat uit klassiek en als ik niet snel reageer wil ze wel eens wat metal uitproberen; alles voor wat aandacht. Het fijne aan Priscilla is dat ze kan praten. Ze zegt hallo. Haar concerten bestaan dan ook uit alleen het woord hallo. Hallo, hallo en hallo. Maar ik hou van haar. Ze eet altijd de juiste acceptgiro's op en los daarvan, mijn kind kan al zingen en huilt nooit. Gisteren, toen Gordon op televisie reageerde op de vraag of hij wel op tijd klaar kwam dacht ik dat ze ging huilen, maar toch niet. Ze kwam van haar stok, sprong op de televise en liet daar een klein poepje vallen. That´s my girl.

Fijn weekend.

T-Love - Love way up (the basement tapes)