Waarom heb je geen dik en puisterig hoofd.

Mijn vriendin Lilian kwam langs voor een kopje thee gisterenavond. Hoogzwanger maar nooit klagend over wat dan ook verteld ze op kalme toon wat ze gehoord en gezien heeft die week. Over dat ze zoveel mensen tegenkomt die een punt achter hun relatie zetten, en hoe jammer ze dat vind. Ze praat weinig over zichzelf. Soms zegt ze, genoeg gelul, vertel eens iets geks Erik, wetend dat een knipoogmoment met een verstandelijk gehandicapte bij mij kan uitpakken tot een heuse relatie. Soms denk ik dat ze dat zo leuk vind aan mij. Het levende. Het impulsieve. Of is het naiëf, ik weet het niet maar vind het prima. De tevredenheid straalt van haar af. Ze is mooi, zelfs nu ze hoogzwanger is heeft ze een prachtig lijf en heeft ze geen dik, puisterig hoofd gekregen, iets wat me leuk leek om haar hiermee te pesten. Als ik geen liefdevolle moeder zou hebben zou zij die rol op haar nemen. Bezorgt om mijn roekeloze leven vol met steeds weer nieuwe gezichten laat ze mij Erik zijn tijdens haar gezelschap en zoekt ze het verdriet in mij. Vaak heb ik haar meegedeeld dat ze een duf leven heeft. Standaard, met standaard mensen die nooit tevreden zijn en altijd meer willen. Mensen zoals ik, echter volgens een bepaald patroon levend.

Toen ze ging vertelde ze dat ze een witte piano had gekocht. Daarop kon ze over een paar jaar samen met haar dochter liedjes van Marco Borsato zingen. Ik kuste haar. Goed zo meid.

George Gershwin - An American In Paris