Ode aan Tilburg
Door Floor Westerburgen (redacteur van de T)
Ik heb je lief. Wat ben je toch heerlijk. Wat houd ik toch van je! We zijn allemaal dolgelukkig dat je eindelijk gestopt bent met roken. Geen gezicht, al die donkere wolken boven je. En met die nare gewoonte verdwenen ook de nare luchten. Alhoewel sommigen die juist een warm hart toedroegen. Wat je zo mooi maakt is dat de arbeider, de harde werker in je niet is verdwenen. Nog steeds loop je voorop. Nog steeds zoek je vernieuwing. Je leeft! Geen wonder dat iedereen graag bij je in de buurt blijft wonen. Je hebt een bijzondere aantrekkingskracht op mensen. Ik weet dat, daarom ben je voor mij ook zo speciaal. Met jou in de buurt is het nooit saai. Vooral in het voorjaar en de zomermaanden ben je onuitputtelijk. Niet te stoppen haast. Je interesses zijn ook zo uiteenlopend: van een voorliefde voor prachtige oude boeken tot mierzoete suikerspinnen en stampende bassen. Wonderbaarlijk trouwens hoe snel je je herstelt na een evenement. Ik heb daar echt wat meer tijd voor nodig. Jij niet, jij staat bij het krieken van de dag weer vol goede moed klaar voor een nieuw avontuur. En hoeveel er ook is genuttigd, ik heb je nooit betrapt op een kater. Een klein poesje hooguit.
Naast de enorme uitspattingen vind ik ook rust in je. Mooie, stille plekken die niemand kent. Die je alleen laat zien als je ernaar op zoek gaat. Plekken waar je kunt dromen, verlangen en genieten. Je ruikt er ook zo heerlijk. Naar pas gemaaid gras of een regenbui na een lange droge periode. Er moet me wel van het hart dat ik het ontzettend jammer vind dat je zoveel aan jezelf laat verbouwen. Vooral je pogingen om alles te liften doen me pijn. Blijf toch met beide benen op de grond. Je bent zo mooi, je hebt dat niet nodig. Ook al ben je de laatste jaren aan het uitdijen, het staat je goed. Je kunt het hebben. Jij straalt van nature, daar zouden velen een moord voor doen. Ben je dan niet trots op jezelf? Het maakt niet uit wat je aantrekt, ieder seizoen onthult weer nieuwe, adembenemende kanten aan je. Ook al ben je inmiddels behoorlijk op leeftijd, je draait je hand niet om voor 2008. Oud en nieuw gaan prima samen in jou. Of het nu gaat om creaties uit de jaren dertig of een beeld anno nu, het siert je.
Heel vroeg in de ochtend zie ik je het liefst. Om te zien hoe je langzaam ontwaakt, hoe je je ogen open doet en de dag over je heen laat komen. Zonder verwachtingen. Je neemt het moment gewoon zoals het komt. Zelfs de liefjes die je er in de loop van de tijd bijnam, kan ik je vergeven. Ze maken je misschien zelfs wel completer. Ik deel je graag.
Ik heb met je gevochten, enorm om je gelachen en bij je uitgehuild. Ik heb veel van je geleerd. Maar ik heb ook heel sterk het gevoel dat ik iets bij kan dragen aan jou. Dat wij je maken wie je bent. Ik voel me thuis. Bij jou. Mijn stad. Tilburg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten