Dennis van de Ven en ome Dré

Teveel cabaret leunt op kankeren en afzeiken. Ik snap wel dat dat verkoopt en dat mensen erom lachen, maar er ontbreekt een soort van bedoeling met het publiek. Of de bedoeling moet zijn dat de cabaretier scheldt, dat zij daarom lachen en dat dat dan humor is? Diep van binnen heb ik natuurlijk wel een missie, een ideaal. We moeten jonge mensen het voer en de energie geven om deze nieuwe eeuw met plezier tegemoed te treden. Ik vind de toon van deze samenleving vrij lelijk. De hedendaagse mens slaagt er goed in zichzelf en vooral andere dwars te zitten. Maar ik vind het zo dom als ergernis de enige bron is waaruit je put. Zoals ik nu doe.

Ome Dré is overleden. Vandaag was zijn begrafenis. De gehele familie was aanwezig en dat was fijn. De uitvaart was zoals ome Dré was; eenvoudig, hartelijk, zorgzaam en liefdevol. De lucht in Oostkapelle was fris, schoon en het was koud en het regende. Alle aanwezige mensen staken hun paraplu naar de hemel; ik bleef in de regen staan terwijl de kist met ome Dré erin zachtjes naar beneden zakte en dacht aan de Volkswagen kever die ik voor 500 gulden van hem kocht toen ik geslaagd was voor mijn rijbewijs. Toen ik in de auto stapte om naar huis te rijden zag ik voor de raam van de overburen een roze slinger hangen. Hoera, een dochter vertelde deze. 'Als je geboren wordt is dat het begin van het einde,' zei mijn moeder kalm.

Led Zeppelin - Stairway to heaven