Wijn enzo


Begin maart heb ik tabee gezegt tegen mijn baan bij de Rabobank. Als ik eerlijk ben was het mijn baas die mij uitzwaaide maar dat terzijde. Ik ben met een high five en een yazúr aangenomen bij een wijnkoperij. Dat was net in de periode dat Joost Wijn besloot bij de Rabobank te gaan werken. Wijn weg en Nederlanders besluiten bier te laten staan voor een fles Aurocano. Nederlanders drinken meer wijn en hoppa, de accijns verhoging lacht ons te gemoed. Maar dit allemaal terzijde. Wederom. Tijdens de vorige les van mijn wijncursus, waar ik het over wil hebben viel ik goed in de aarde. Mijn neus was goed en dat ik krentjes rook gemengt met pruimen en een openbaar toilet was ruimdenkend. Het woord ruimdenkend gebruikte mijn leraar niet maar hij knikte begripvol en zijn ogen keken nu eenmaal ruimdenkend. Vandaar. Op een andere manier ruimdenkend als mijn ogen naar hem kijken maar voor de laatste keer, dat terzijde. Toen hij vertelde dat hij ook graag aan eten rook voelde ik natuurlijk niet dat er een gesprek geboren was. Nee, ik vroeg wat dit met wijn te maken had, want als ik aan een biefstuk ruik komt er niets anders door mijn reukorgaan dan de walm van dood vlees en misschien een klein parfum van een aangebrande champignon. Toen ik daarna, en dit allemaal zonder adempauze mezelf hardop afvroeg of hij misschien bedoelde dat hij aan eten rook om er een wijntje bij uit te zoeken had hij al besloten het gesprek af te kappen door wat stokbrood te gaan snijden. Ik stopte maar met praten en nam een grote slok Viognier. Als straf moet ik Wham luisteren vanavond.