Mijn knie en kanker

Ik ben op mijn knie gevallen. Gisteren. En nu heb ik een knie die eruit ziet als een appel. Ik kan bijna niet staan of zitten en moet de hele dag met mijn been omhoog wachten tot mijn schijf rustig word en weer een mandarijn word. Ik heb zelfs al twee dagen niet gepoept. Ik vertik het om staand slash half hangend te poepen. Dat doet Erik niet. Normaal gesproken had ik er wat gezelligs van gemaakt. Ik had bijvoorbeeld een uitnoding met de mail gestuurd dat ik een 'no shit party' zou geven. Daarbij een afbeelding van een toilet en ik zou de hele avond vanuit mijn luie stoel genieten van een lief, leuk en vooral fabulous crowd die lekker kletsen, drinken, roken en dansen. Ook zou ik de hele dag om aandacht vragen door iedereen te bellen om te vertellen hoe zielig ik ben. Maar dat soort dingen heb ik niet ondernomen. Ik lees boeken, kijk film, poets niets en luister de hele dag O furtuna. Ik zit wat voor me uit te stralen en denk aan kleine dingetjes. Dat ik gezonder moet leven. Dat ik dat al jaren roep maar dat ik na 2 extreem gezonde dagen terugval in dagen van drank, roes en sigaren. Dat ik misschien toch maar naar Spanje moet verhuizen. Ik denk aan mijn maatje die naar Griekenland emigreerd. Aan wat voor bloemen ik wil kopen voor in mijn zinken, groene emmertje. Gewoon, dingetjes.

Mijn vriendinnetje heeft kanker. Ze gaat dood. Heel snel want ze kunnen niets meer voor haar doen. Kanker. Ik heb het altijd een vreselijk woord gevonden. Met 2 kaas en een r. Zo hard. Zo eng.