Laat ik je gitaar maar even komen stemmen

Ik kom vanavond maar eens even naar je kijken, moet ik nog wat meenemen? Verbaasd en deels gecharmeerd lach ik en vraag of hij boodschappen voor mij gaat doen? Ik hoor hem zachtjes, zelfs een beetje stiekum lachen. 'Zeg nou maar wat je wilt.' Nadat ik hem opweg gestuurd heb voor wijn, brood, vegetarische boterhammenworst, kent, broccoli, martini, boter, ..kent, toiletpapier (ik kan weer zitten) en sinaasappels bedenk ik me dat ik hier erg aan kan gaan wennen. Als 1,5 uur later alles in de ijskast staat en de koffie staat ingeschonken luister ik aandachtig naar alle nieuwtjes over de "Lichtstad." Als hij mijn gitaar ziet besluit hij deze te gaan stemmen. Tijdens een 'stemsessie' kijkt hij me aan en ik zie hem denken. 'Ik ga nu 'I got life' spelen, daarna wil ik weer een gek verhaal horen van je.' Nadat hij dat zegt gaat hij spelen. Hij weet ook van mijn vriendinnetje. Alleen praten we daar niet over. Hij heeft het al eens van dichtbij meegemaakt. Dichterbij. Dus ik zeg niets. We zeggen niets. Weinig. Genoeg.