Ik ga voor schoon

Na een dag hard werken dacht ik, op mijn weg naar huis eens een lekker sigaretje op te steken. Nu heb ik, zo door de hele dag genomen, al zo'n 10 staafjes naar binnen gezogen. En nu dus nummer 11. Maar dat was de laatste. Ik ben vandaag in een hoestbui geschoten waar ik niet meer uitkwam. Zo'n hoestbui waarbij je vanuit je tenen een rochel (of is dat met twee gees) omhoog haalt. Ik vertel u, het was té naar. Ik ben als een speer naar huis gesprint en eenmaal aangekomen in mijn nicotine-volle huis gebeurde er iets radicaals. Meestal overdenk ik mijn keuzes wel even. Meestal onder het genot van een glas martini en, ja hoor, de sigaret. Nu niet. Ik heb de kleren van mijn lijf getrokken, welke nu staan te bollen in de wasmachine. Ik ben met mijn naakte lijf onder de spoeier gaan staan en heb alles grondig gewassen. Ik voelde me vies. En nu voel ik mezelf niet zo heel snel vies. In tegendeel. Op een brakke zondagmiddag kan ik best mijn bed uit rollen, een joint opsteken en de rest van de dag in dezelfde boxershort in mijn hangstoel vertoeven terwijl ik een boek van 400 bladzijdes uit lees. Schetend en wel. Krabbend en wel. Walgen? Waarom? Maar nu voel ik me anders. Na mijn douche voelde ik me nog steeds niet schoon. Het zit dieper. Dus hier zit ik nu. Achter de computer. Met een haarmasker wat keihard is geworden, een Dr. van der Hoog die begint te branden in mijn gezicht (ik voel rode brandbulten opkomen) en een voet die, als hij zou kunnen communiceren, me gillend zou meedelen dat hij van me houd vanwege de voetcreme die ik hem heb gegeven. Mijn lijf moet weer van me gaan houden. Ik heb het een grote dienst bewezen door voor minimaal 80 euro aan nicotine de balkonrand te wijzen. Nu. Thee. Handcreme. Frisheid. Vandaag is de dag dat ik heb besloten dat het gaat lukken. Take 3621.